هواداری نیوز؛ اگرچه پس از سه دوره پیاپی آقایی در آسیا در دهه ۷۰ میلادی دیگر به سکوی قهرمانی نرسیده‌ایم اما در اغلب ادوار جام ملت‌ها جزو مدعیان بوده‌ایم و بارها به نیمه نهایی رفته‌ایم اما در سه دوره گذشته بر اثر دلایل بیشتر غیر فنی از رسیدن به نیمه نهایی و جام باز مانده‌ایم.
۱۹۸۰ در کویت آن تیم بسیار پر امید در حالی به فینال نرسید که درست در اوج مسابقات عراق به ایران حمله کرد و ماجرای شهادت برادر حسن روشن یکی از ستاره‌های تیم ملی و خوشحالی اعراب منطقه از تزلزل تیم ایران و تبلیغات منفی تلویزیون‌های عربی به خصوص کویت باعث شد آن تیم به فینال نرود آنهم با ناداوری ولی باز هم سوم شدیم.
بهترین تیم را بعد از آن در جام ملت های ۱۹۸۴ سنگاپور داشتیم که در یک قدمی فینال با گل به‌خودی شاهین بیانی در دقیقه ۹۰ برابر عربستان مساوی شدیم و از فینال باز ماندیم.
بعد رسیدیم به بازی‌های آسیایی سئول و استعفای ۱۴ بازیکن و تیم‌جوانی که پرویز دهداری با شجاعت تمام به جام ملت‌های ۱۹۸۶ قطر برد و آن تیم هم با وجود غیبت ۱۴ ستاره توانست روی سکوی سوم برود کاری که آقای کی‌روش با همه ادعایش در دو دوره گذشته نتوانست و از مرحله یک‌چهارم هم بالاتر نرفتیم.
۱۹۹۲ هیروشیما وقتی در یک‌چهارم با ژاپن مواجه شدیم تیم‌ملی با علی پروین یگ تیم عصبی و پرخاشگر شد و در حالی که با مساوی به نیم‌نهایی می‌رفتیم دقیقه ۹۰ با گل مشکوک کازویوشی میورا که هنوز در ۵۳ سالگی بازی می‌کند باختیم و اخراج بازیکنان ما بعد از گل و محرومیت یکساله فرشاد پیوس و...
آنجا مزد ترس را گرفتیم چه اینکه اگر با اندیشه مساوی به میدان نمی‌رفتیم حتما آن تیم شایسته قهرمانی بود ولی علی پروین که در بازی‌های آسیایی ۹۰ پکن با همان شیوه دفاعی کره را شکست داده بود و قهرمان شدیم تیرش این بار در هیروشیما به سنگ‌خورد ."مزد ترس " یادمان باشد و این را برای قلعه نویی که خود را شاگرد پروین می‌داند یادآوری می کنیم تا در دیدارهای بعد از مقدماتی متوسل به شیوه‌های تدافعی پروینی نشود.
۱۹۹۶ امارات رنسانس فوتبال ایران شد. تیمی که نه پروین را داشت و نه بازیکنان پا به سن گذاشته غیر از همین امیر قلعه نویی و زرینچه و... با مثلث کریم، خداداد و علی دایی و البته هنرمندی جوانی به نام مهدی مهدوی‌کیا در کنار احمد عابدزاده و نیما نکیسای ۱۹ ساله بر تارک تاریخ فوتبال آسیا برگی نوین و زرین زدند تا دروازه‌های اروپا به روی فوتبال ما و ملی‌پوشان ما باز شود. محمد مایلی‌کهن مربی جوان و جسور و شجاع با یک کادر همدل مثل نادر فریاد شیران، رضایی، ولی صالح‌نیا فوتبال خموده ایران را با انرژی جوانی و شجاعت از پیله ترس خارج کرد و آن تیم که با ۶ گل به کره و سه گل به عربستان ترس و وحشت را بر تمامی بزرگان انداخته بود با یک اشتباه و البته بدشانسی به فینال نرفتیم ولی روی سکوی سوم آسیا ایستادیم تا مردم از آن تیم قهرمانانه استقبال کنند.
مایلی کهن بعد در مقدماتی جام جهانی ۹۸ فرانسه وارد چالش با برخی رسانه‌ها و درگیری با ستاره‌ها شد و گرنه هم جام جهانی حق مایلی‌کهن بود و هم در سال ۲۰۰۰ تیم ملی آنگونه با آبروریزی و حاشیه‌های فراوان و دست خالی بیروت را ترک نمی‌کرد. آقا جلال طالبی حقیقتا با شخصیت والایی که داشت و دارد خیلی بیش از حد به برخی از مهره‌های سوخته فوتبال در ۲۰۰۰ لبنان بها داد، به نحوی که در اتوبوس و رختکن و هتل چند نفر با میدان‌داری یکی از همان تمام شده‌ها معرکه می‌گرفتند و ادای آقا جلال را در می‌آوردند ...آن تیم در تهران خلع سلاح شده بود با انتخاب چند بازیکن پرحاشیه و دور از انداره‌های ملی .
۲۰۰۴ تیم‌ملی با اقتدار دکتر دادکان و مربی باهوشی مثل برانکو در نیمه نهایی مقابل میزبان‌چین و اخراج یکی از بازیکنان مجبور به تساوی شدیم و ضربات پنالتی لعنتی و شاهکار چیپ زدن آفایحیی و حذف از فینال را رقم زدیم ولی روی سکوی سوم رفتیم.
۲۰۰۷ با امیر خان قلعه‌نویی و پس از ماجراهای عجیب جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان با یک تیم نه چندان یکدست در مالزی کارمان به ضربات پنالتی کشید و این‌بار مهدوی‌کیا پنالتی را خراب کرد و از یک‌چهارم بالا نرفتیم.
۲۰۱۵ با کارلوس کی روش در مالزی شانس خوبی داشتیم ولی اخراج یکی از بازیکنان ما مقابل عراق مانع از عبور از یک‌چهارم شد و ۲۰۱۹ امارات هم که همگان شاهدش بودیم بازیکنان ما در یک‌چهارم مقابل ژاپن چه خودکشی مرگباری کردند و به همین راحتی حذف شدیم.
یادآوری این چند دوره پس از انقلاب برای یک جمله کلیدی بود و اینکه در همه ادواری که نتیجه مطلوب بدست نیامد اول از خودمان و اشتباهات بچه گانه برخی بازیکنان و البته مربیان خورده‌ایم تا حریف. این‌یادآوری در آستانه جام ملت‌های ۲۰۲۴ قطر درس‌های زیادی را تقدیم امیر قلعه نویی و بازیکنانی که اغلب بعد از قطر باید از تیم ملی شجاعانه خداحافظی کنند! می‌کند تا همه آن اشتباهات را مرور کنند و از تکرار آن در دوحه اگر جلوگیری کنیم تیم ایران شانس اول قهرمانی است .
تجربه ، ستاره، شرایط مطلوب آب و هوایی و تجارب تک تک بازیکنان و حمایت‌های رسانه‌ها و مردم از تیم ملی، همه چیز حکایت از نوید قهرمانی ایران می‌دهد
این بیت شعر هم تقدیم تیم ملی:آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست / هرکجا هست خدایا بسلامت دارش
نویسنده: سیدرضا فیض آبادی
نظرات بگذارید...