مجید سعیدی/ به گزارش هواداری نیوز؛ حقیقتاً پرسپوليس در برابر النصر يك تيم كاملاً ترسو بود كه حتی در طول ٩٠ دقيقه از يك سوم دفاعی خود خارج نشد!؟ به نيمه اول دقت كنيد؛ النصر چند موقعيت صددرصد گلزنی داشت كه از دست داد يا «علی بيرو» مهار كرد؟ اگر خطاهای بچگانه سرخ‌پوشان پايتخت و نهايتاً اخراج میلاد سرلك(به‌عنوان يك بازيكن ملی‌پوش) را از نظر بگذرانيد! چه چيزی دستگيرتان می‌شود؟ حالا همين پرسپوليس را كه رنگ محوطه جريمه النصر را به خود نديد(جز يكی دو مورد آن‌هم اتفاقی) با تيم نوبهار ازبكستان كه يك شب قبل در چهارچوب همين مسابقات با پرافتخارترين تيم آسيا يعنی الهلال عربستان در رياض بازي كرد، مقايسه كنيد! آيا غير از اين است كه پرسپوليس بی‌دليل تحت تاثير اسم‌های حاضر در تيم مقابل قرار گرفته بود و در فقدان شجاعت و شهامت نتیجه بازی را واگذار کرد؟

اکنون تنها پرسش ما اين است؛ اسم‌هایی نظير کریستیانو رونالدو و سادیو مانه (كه با روزهای اوج خود از زمين تا آسمان تفاوت داشت) چقدر و چطور فوتبال بازی كردند؟  آيا غير از اين است كه گل‌های النصر را بازيكنان كم نام و نشان عربستانی به ثمر رساندند؟ نتيجه آنكه گل‌های النصر را نظر بگذرانيد! وقتی بازيكنی مثل بيرانوند (كه گلر شماره یک تیم ملی است و با تجربه بین‌المللی، حضور در  چند جام جهانی را تجربه كرده) در اين ميدان طوری ظاهر می‌شود كه انگار آمده فقط و فقط توپ‌های رونالدو را مهار كند و مثلا تكرار كند «چطوری كريس!» (نمونۀ آن ضربه سری بود كه از رونالدو مهار كرد تا او با مشت به ديرك دروازه بكوبد) اما معنای چنين عملكردی چيست؟ آری! پرسپوليس ماورای مشکلات متعدد فنی‌اش از نظر روانی آماده نبود و از نام‌ها ترسيده بود.

اينكه سرخ‌ها تمام‌كننده نداشتند و يا مصدوميت ترابی تفكرات کادرفنی را به هم ريخت نیز بهانه‌هايی بيش نيست. چرا که النصر اولاً با آماده نبودن رونالدو از ابتدای بازی ١٠ نفره بود(چون هيچ عملكرد مثبت و تاثيرگذاری نداشت) و ثانياً بلحاظ باز فنی النصر تيمی نبود كه قهرمان چند دوره ليگ‌برتر كشورمان را ٩٠ دقيقه به لاك دفاعی ببرد كه قادر نباشد تعداد پاس‌هايش از ٤ به ٥ برسد و يا نتواند از پرسينگ حريف خارج شود.

باری! پرسپوليس سه‌شنبه شب آنقدر تحت تاثير نام‌های تيم حريف قرار گرفته بود كه تبديل به ترسوترين تيم تاريخ اين باشگاه شد. تيمی كه روزگاری با يازده بازيكن به فينال آسيا رسيد، در بازی مقابل النصر حتی اگر٢٢ بازيكن هم داخل ميدان داشت، در سطحی نبود كه قادر به بردن در خانه و يا كسب حداقل نتيجه تساوی باشد. از قديم گفتن؛ ترس برادر مرگ است، پرسپوليس ترسيده بود. همين و بس..!