محمدرضا ولی زاده/ به گزارش هواداری نیوز؛ «بدترین مصیبت امید است، چرا که عذاب را طولانی می‌کند» باز هم باخت. این‌بار ضربه‌فنی؛ و تمام. پنجمین شکست یزدانی مقابل تیلور آمریکایی رقم خورد؛ باز هم در سایه بی‌تدبیری، سوء مدیریت و شاید اشتباه داوری. او سالیانی‌ست که دیگر نفرِ اول ۸۶ کیلوگرم دنیا نیست؛ نه زورش به جادوگر می‌چربد، نه تاکتیکِ او را دارد. درکِ آن نه حماسه‌سرایی می‌خواهد و نه رؤیافروشی. تیلور کشتی‌گیر باکیفیت‌تری است، پس قهرمان المپیک می‌شود و طلای جهان را به سینه می‌زند. دمِ دروغ اما کوتاه است، فرافکنی هرچه قدرتمند باشد، حافظه عمومی را نمی‌تواند از بین ببرد. فدراسیون کشتی با صدارتِ علیرضا دبیر، نهادی خودکامه و کمال‌گرا شده که تنها غرق در گشایش پروژه‌های عمرانی‌ست؛ بله! افتتاح سالن‌های کشتی و تجهیز و تکمیل کمپ تیم‌های ملی -ولو با اعتبارات باد آورده- اخبار خوبی است، اما مسئلهٔ امروز کشتی این‌ها نیست. کادرفنی تیم‌های ملی دچار ضعف مفرط و استیصال است، جایگاه کشتی ایران در حضور روس‌ها و یانکی‌ها به خطر افتاده و شکست، عادتی کهنه برای قهرمان‌های‌‌‌مان شده. همهٔ این‌ها ماحصل یک مدیریتِ نمایشی است که صرفاً در حلقۀ تنگ خودی‌ها معنا‌ پیدا‌ می‌کند. هرچند راه‌حل پیچیده نیست و نیازِ کشتی در تغییر و تحول است. تحول در دیدگاه و ایده‌های مدیریتی و تغییر در شیوه اجرایی-فنی. پس آقای دبیر! وقت نمایشت تمام شد… حالا دیگر نه نگو و برو.