باشگاهی که دارای قدمت بوده و بزرگان زیادی را به فوتبال کشور معرفی کرده است. البته از سرزمین غیور و با تعصب آذربایجان انتظار چنین شرایطی دور از انتظار نیست و باید به مردمان خونگرم این دیار به خاطر قهرمانی مقتدارنه نماینده آذربایجان تبریک گفت. در ادامه به آنچه باعث شد تا تراکتور تبریز قهرمان ایران شود، اشاره خواهیم نمود:

خروج از پوستۀ آماتوری
به جرات باید گفت؛ فوتبال ایران بعد از بیست و چهار دوره برگزاری لیگ حرفه‌ای هنوز هم دچار لایه‌های پنهان و آشکار آماتوری است. در این بین چند باشگاه از جمله تراکتور تبریز با پرداختن به اصول این صنعت بزرگ از پوسته آماتوری خود خارج شده و اگر آنان را به تمامی حرفه‌ای تلقی نکنیم، باید عنوان نیمه حرفه‌ای را برای آنان درنظر بگیریم. پرداختن به زیرساخت‌ها، بستن قراردادهای مناسب، پرداختن درست به اقتصاد باشگاه‌داری و ایجاد چارت مدیریتی کارآمد را می‌توان از شرایط و مقدمات موفقیت تراکتور در چند سال اخیر دانست. جریانی که به قهرمانی آنان در لیگ بیست و چهارم منتهی شد.

حضور همیشگی هواداران
اگر تراکتور را پُرطرفدارترین باشگاه ایران ندانیم، مسلما باید این باشگاه را با تعصب‌ترین و آماده‌ترین باشگاه بلحاظ داشتن هوادار تلقی کنیم. هواداران این تیم با حضور حداکثری در ورزشگاه یادگار امام و سایر ورزشگاه‌های ایران هرگز بازیکنان و کادرفنی خود را در مسابقات گوناگون داخلی و خارجی تنها نگذاشته‌اند. حمایتی بی نظیر که آنان را به معنای واقعی تبدیل به یار دوازدهم این تیم کرده و جو تمام ورزشگاه‌ها را به نفع آنان تغییر داده است. «حضور وصف ناپذیر هواداران تراکتور در جشن قهرمانی این تیم گواه این مدعاست».

باشگاه‌داری خصوصی
شاید باشگاه‌داری خصوصی در ایران ممکن و حتی متصور نباشد. حرکت در این مسیر و رسیدن به آن مستلزم شرایط اقتصادی و اجتماعی منحصر به فردی است که رسیدن به آن اگر غیرممکن نباشد، بسیار سخت است. اما تراکتور را باید در کنار سپاهان اصفهان و اندک باشگاه‌های دیگر خصوصی و یا به تعبیر بهتر نیمه خصوصی تلقی کنیم. بزرگترین حُسن باشگاه‌های خصوصی، استقلال در تصمیمات و تعیین تکلیف در مورد اجرای برنامه‌های پیش‌‌بینی شده است. تراکتور با حضور زنوزی به عنوان مالک خصوصی، اختیارات بیشتری برای پرداختن به مشکلات و مسائل داخلی و خارجی داشته و در نهایت با درایت این مالکِ علاقمند به هدف نزدیک و به ابتدای موفقیت رسیده است.

نقل و انتقالات موفق
سه انتقال بزرگ در تابستان گذشته کافی بود تا تراکتور بلحاظ عمق ترکیب، غنی‌ترین تیم ایران شود. علیرضا بیرانوند، دانیال اسماعیلی‌فر و مهدی ترابی که از ارکان قهرمانی پرسپولیس در فصول اخیر بودند، به قرمزپوشان آذربایجان پیوستند تا ابتدا دست سرمربی این تیم در تنوع تاکتیکی باز باشد و دیگر اینکه بخشی از شخصیت قهرمانی تهران به تبریز منتقل شود. تراکتور که در نقل و انتقالات سه فصل اخیر موفق به جذب بهترین‌های ایران و حتی منطقه خاورمیانه شده است، در خط دفاع با حضور محمد نادری و شجاع خلیل‌زاده و در خط هافبک با حضور آلوز و در پیشانی خط حمله خود با امیرحسین حسین زاده هارمونی فوق‌العاده‌ای به ترکیب خود بخشیده و بجز چند مسابقه منحصر به فرد در تمامی فصل چشم نواز بازی کرد.

سرمربی با تجربه
دراگان اسکوچیچ که به بدترین وجه ممکن ایران را ترک کرد و حتی در مصاحبه‌های خود عنوان نموده بود که هرگز به ایران بازنخواهد گشت، در انتخابی درست روی نیمکت تراکتور نشست تا با انگیزه‌هایی متفاوت و مضاعف قرمزپوشان آذربایجان را هدایت کند. تجربه گرانقدر اسکوچیچ که هم فوتبال باشگاهی و هم فوتبال ملی را در خود نهفته دارد، در نهایت به مدد تراکتور آمد. سرمربی تبریزی‌ها بجز چند مقطع کوتاه در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا که حتی به حذف آنان از آسیا نیز منجر شد در سایر مواقع فوق‌العاده عمل نمود. البته نباید از نقش سعید مظفری زاده و خداداد عزیزی نیز در موفقیت‌های این تیم به سادگی گذشت.

مبارزه با حواشی
تبریز در فصل بیست و چهارم کانون حواشی فوتبال ایران بود. علیرضا بیرانوند که در انتقالی جنجالی تهران را به مقصد تبریز ترک کرده بود. چند مصاحبه جنجالی از طرف کاپیتان این تیم و عکس‌العمل‌های مالک این باشگاه تمام توجهات را به سمت خود متوجه کرده بود. اما تراکتور با حضور مدیران کاربلد با حواشی مبارزه کرد. آنجا که لازم بود سکوت حاکم شد. آنگاه که به موجودیت باشگاه حمله شد، بیانیه صادر شد و کادرفنی و بازیکنان نیز سعی کردند، پرداختن به حواشی را به باشگاه سپرده و تمرکز خود را معطوف به مستطیل سبز نمایند.

«وار» و اثرات مثبت
به هیچ عنوان نباید از تاثیرات مثبت سیستم کمک داور ویدویی در فصل بیست و چهارم به سادگی گذشت. جریانی که ذهنیت منفی گذشته را از بین برد و نتایج را به مسائل غیرطبیعی و حتی غیرواقعی مرتبط نکرد. این سیستم در فصل بیست و چهارم به مدد داوران آمد تا دیگر هجمه بی دلیل گذشته را پشت سر خود احساس نکنند و با اطمینان بیشتری قضاوت نمایند. «وار» به تراکتور و سایر مدعیان نیز بلحاظ ذهنی کمک نمود تا تمرکز خود را از مسائل داوری متوجه بازی و تاکتیک‌های اتخاذی کادرفنی کرده و به همین دلیل فوتبال ایران در این فصل حواشی کمتری بلحاظ داوری داشت.

تراکتور چگونه قهرمان شد؟
براستی تراکتور چگونه قهرمان شد؟ در شرایطی که پرسپولیس همچون چند فصل گذشته بنا نداشت قافیه را به این تیم ببازد. در اوضاع و احوالی که سپاهان قدم و به قدم با نماینده آذربایجان پیش رفت. در این خصوص باید چند نکته مهم را اشاره نمود؛ ابتدا اینکه تراکتور لیگ را بیشتر از گذشته جدی گرفته بود. «آنان اشتباهات فصول قبل را کمتر مرتکب شدند». دوم ضعف مفرط پرسپولیس در فصل بیست و چهارم بود. قرمزپوشان تهران به هیچ عنوان صلابت گذشته را نداشته و بیشتر از آنکه روی مسائل فنی تمرکز داشته باشند، با پرداختن به حواشی مخرب، منحرف شده بودند. از طرفی استقلال تهران خیلی زود از کورس قهرمانی خارج شد و بعضی از نتایج این تیم شرایط را برای تراکتور آسان‌تر کرد. سپاهان نیز در انتهای لیگ تبدیل به تیمی معمولی شده و بجز شکست سرخابی‌های تهران هنر دیگری نداشت. تمام این شرایط به علاوه اراده بازیکنان این تیم که در مقاطع مختلف تحت فشار هوادار، مسائل داوری و از همه مهم‌‌تر، ذهنیت منفی چند فصل گذشته درخصوص از دست دادن قهرمانی در هفته‌های انتهایی بودند، تابو گذشته را در هم شکست تا تراکتور زودتر از آنچه متصور بود لیگ بیست و چهارم را به نام خود ثبت نماید.

نویسنده: حسن صانعی‌‌پور